weer in Athene

Dit schrijven doet me bijna nog meer zeer dan het schrijven over het verlies van Ariadne. Ik ben weer thuis, maar zo voelt het niet. Dionysos heeft wraak genomen: Ik was zo stom om alleen aan Ariadne te denken en vergat al het andere. Bijvoorbeeld de belofte aan mijn vader om op weg naar huis de witte zeilen te hijsen, in plaats van de zwarte. Terwijl hij mij niet vergat. Elke dag keek hij over de zee om te kijken of we al terug kwamen, vertelde iemand me. En vanochtend zag hij ons, met zwarte zeilen. Hij dacht dat ik dood was. Hij sprong in de zee en voor ik bij hem was was hij meegesleurd door de golven. Vanmiddag is hij aangespoeld op het strand. Dood. Mijn schuld. In twee dagen ben ik de liefde van mijn leven en mijn vader verloren. En voor mijn gevoel ook mezelf. Ik heb niet kunnen vertellen over Ariadne, niemand heeft iets gevraagd over onze gebeurtenissen op Kreta en Naxos. Het hele land rouwt om hun koning. Maar toch ben ik ongevraagd een held. En ik verdien het niet eens! Dit is erger dan al het andere dat ik ooit heb meegemaakt. Ik hoop dat mijn moeder nog leeft. En dat Dionysos haar niet ook heeft vermoord!