Op Naxos

Het is nu vroeg in de ochtend. De zon is nog niet op en alle vogels slapen nog. Alsof mij dat wat kan boeien! Vannacht is er iets verschrikkelijks gebeurd: Toen ik, al heel laat, eindelijk in slaap viel met Ariadne in mijn armen werd ik bijna meteen weer wakker omdat ze bewoog. Ik deed mijn ogen open en daar stond de god Dionysos. Hij zei dat hij Ariadne wilde hebben, dat hij verliefd op haar was. Toen ik haar niet los wilde laten werd hij kwaad en dreigde hij me veel kwaad te gaan doen. Maar ik hou van Ariadne dus nog steeds liet ik niet los. Maar hij rukte haar uit mijn handen en nam haar mee. Ik kan heel veel, maar zelfs ik kan niks beginnen tegen een god. Ariadne is weg. De rest van de nacht heb ik veel gehuild, nagedacht en ik was bang. Want Dionysos gaat me kwaad doen, dat zei hij. Maar wat ik nog veel erger vind is het beeld van de schreeuwende Ariadne in mijn hoofd, die in de armen van Dionysos wordt weggesleept. De kinderen hoorden niks. Zijn ze doof!? Ariadne is weg! En zij liggen hier maar vredig te slapen. Straks moet ik ze vertellen wat er is gebeurd. Ik durf het niet. En de beelden van vannacht, in mijn hoofd, wil ik vergeten.